بیماری پریودنتیت یکی از شایع ترین اختلالات التهابی است که حدود نیمی از بزرگسالان سراسر جهان را درگیر کرده است.
در حال حاضر ارتباط این بیماری با انواع بیماری های سیستماتیک به خوبی مشخص شده و مطالعات متعددی بر این واقعیت صحه گذاشته اند.
اما تا کنون کمتر پژوهشی به سراغ ارتباط این اختلال با مشکلات روحی روانی رفته است.
مطالعات قبلی
تا کنون تصور می شد که مشکلات روانی مبتلایان به پریودنتیت، به فقر مراقبتی و سبک زندگی آنها بر می گردد.
متهم ردیف اول این مشکلات روانی، عواملی همچون بهداشت ضعیف دهان و دندان، رژیم نامناسب غذایی، مصرف الکل، استعمال دخانیات و … شناخته شده بود.
از سویی دیگر، هرگونه تأثیر مشکلات دهان و دندان بر روی وضعیت روان، به صورت غیرمستقیم مطرح شده بود نه مستقیم؛ با این تفسیر که روابط اجتماعی فرد به دلیل درگیر شدن با بحران های دهانی، دچار لغزش شده و این به نوبه خود، زمینه ساز مشکلات روانی خواهد شد.
مطالعات جدید
اما مطالعات جدید، داستان را به گونه دیگری تعریف می کنند: اختلالات التهابی به طور مستقیم بر سیستم عصبی اثر می گذارد.
افزایش سیتوکین های محیطی مستقیماً بر قسمت هایی از مغز که در افسردگی نقش دارند (مانند هیپوتالاموس، هیپوکامپوس و کورتکس پره فرونتال) اثر گذاشته و سطح سروتونین، دوپامین و نوراپی نفرین را کاهش می دهد. همه این تغییرات، منجر به اختلالات روانی و عصبی خواهد شد.
ناگفته نماند که ….
البته باید به این نکته مهم هم توجه کرد که همه افراد درگیر با التهاب، افسرده نیستند و برعکس.
ما فقط می توانیم بگوییم که التهاب، تنها یکی از عوامل تأثیرگذار بر افسردگی است و عوامل متعدد دیگری هم در این میان نقش دارند.
چیزی که مهم است، این است که برای افرادی که نشانه هایی از افسردگی و مشکلات روانی دارند، شاید مراجعه به روانشناس و متخصص روان دشوار باشد!
اما همین افراد، مراجعه به دندانپزشک را چیز بدی نمی دانند!
بنابراین لازم است دندانپزشکان به نقش مهم خود در پروسه تشخیص پی ببرند و همکاری های لازم را در این باره به کار بگیرند …
